Zanim udało mi się zasiąść na widowni i obejrzeć spektakl „Znak Krzyża” w reżyserii s. Weroniki Jaworskiej MCHR, jako członek Whatsappowej grupy, byłam niemym świadkiem niezliczonej liczby wiadomości i ustaleń dotyczących spotkań, prób i wizualizacji sztuki, co ogromnie wzbudzilo moją ciekawość i niecierpliwość wobec ostatecznego efektu cieżkiej pracy aktorów, dźwiękowca i reżysera.
Premierowy spektakl wystawiony przez Naszą Grupę Teatralną w Domu Polskim 19 marca br. okazał się być czymś więcej niż zwyczajnym odegraniem ról ze scenariusza. Zarówno bogate literacko, uduchowione dialogi, jak i doskonała gra aktorów, pozwoliły w sposób nietypowy przenieść audytorium do Cesartswa Rzymskiego sprzed 21 wieków i zrelacjonować najważniejsze dla Chrześcijan wydarzenie w Kościele z perspektywy rodziny rzymskiego cieśli.
„Znak Krzyża” to opowieść zbudowana na podstawie historii członków jednej rodziny, która stopniowo angażuje widza w dostrzeganie typowych zachowań ludzkich i jednocześnie pozwala odnaleźć dobrze znane i powielane schematy ludzkiego dążenia do gromadzenia dóbr i bogactwa. Reżyserka sztuki nie szczędzi bogatego zasobu doświadczeń, który zachęca do pogłębionej refleksji nad sensem śmierci i zmartwychwstania Jezusa. W „Znaku Krzyża” bohaterowie w odmienny sposob odczuwają obecności Jezusa, jego nauk i przesłania, co czyni sztukę uniwersalną, ponadczasową i dostępną dla każdego widza.
Nietypowym i zarazem niezwykle ciekawym okazuje się zastosowanie dwóch odsłon teatralnych w czasie odgrywania jednej sceny. Bowiem równolegle do głównego wątku widz ma możliwość oglądania wspomnień bohaterów, odgrywanych w formie dodatkowych scen, co czyni spektakl jeszcze ciekawszym i dodaje głębi sztuce.
Jako dopełnienie pełnego obrazu nie sposób nie wspomnieć o misternie przygotowanych strojach, trafnie dopasowanej ścieżce dźwiękowej, wybrzmiewającej w skromnych, dobrze dawkowanych sekwencjach i scenografii realistycznie komponującej warsztat cieśli i taras rzymskiego domu.
„Znak Krzyża” i cały jego religijno-znaczeniowy bagaż zaznaczone już na poziomie tytułu przedstawienia stanowią główny temat sztuki oraz co istotne podkreślają znaczenie krzyża w religii chrześcijańskiej nie tylko jako symbolu śmierci Chrystusa, ale jednocześnie jako symbolu przemiany i oczyszczenia z grzechu.
W Wielkim Poście trudno o piękniejszy sposób doświadczenia duchowej refleksji nad grzechem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. Całym sercem polecam kolejne odsłony spektaklu.
Obsada:
Patrycja: Elżbieta Csüllög
Lois: Joanna Filipek-Gönczi
Abadiel: Gyula Fullár
Ruben: Agnieszka Forreiter
Filip/Jezus: Bartosz Bogdański
Chloe: Mária Dávid
Caius: Elżbieta Chrostowska-Horváth
Anioł: Alina Fullár
Dzieci: Hanna Horváth, Anna Juhász, Miriam i Adam Szilberhar, Damián Goguł-Horváth
Autor tekstu: M.Sz.
Autor zdjęć: Barbara Pál
Operator dźwięku: Alfred Wtulich
Obrazy do scenografii: Dávid Vidikan
Stroje: pomysły własne członków grupy oraz Mária Dávid